استانداردهای ضایعات آهنی
امروزه از ضایعات آهنی در صنایع مختلف استفاده‌های متعددی شده و کاربردهای ویژه‌ای برای آن‌ها در نظر گرفته می‌شود.
درجه بندی و نوع این ضایعات بر اساس یک سری استانداردها تعیین می‌شود که می‌توانند بر روی فرایند تعیین قیمت ضایعات آهنی هم اثرگذار باشند؛ به همین دلیل آشنایی با استانداردهای ضایعات آهنی از اهمیت زیادی برخوردار است.
استانداردهای پذیرفته شده ضایعات آهنی
تمام افرادی که در این حوزه فعالیت دارند، لازم است تا با انواع استانداردهای ضایعات آهنی آشنایی داشته و درباره کاربرد و ویژگی‌های هر کدام، اطلاعات کافی داشته باشند. زیرا این استانداردها هستند که درجه بندی ضایعات آهنی را تعیین کرده و در نهایت قیمت روز ضایعات آهن را مشخص می‌کنند. در ادامه به معرفی بعضی از استانداردهای پرکاربرد در این زمینه پرداخته‌ایم.
شناسه ۱۰۰ یا خرسک
این شناسه با عنوان خرسک نیز شناخته شده و شامل هرگونه خرسک باقی مانده، فولاد در پاتیل و پاتیل میانی و یا هرگونه فولاد موجود در انواع کارگاه‌های مربوط به ذوب و ریخته‌گری می‌شود که به صورت منجمد آزاد خواهد شد.
شناسه ۱۰۰ یا خرسک استانداردهای پذیرفته شده ضایعات آهنی
سطح کیفیت شیمیایی این دسته از قراضه‌های آهنی معمولا با توافق میان مصرف‌کننده و تأمین‌کننده مشخص می‌گردد. وزن مخصوص ظاهری این ضایعات معمولا در دسته سنگین بار قرار گرفته و ابعاد و اندازه آن نیز با توافق مصرف کننده مشخص می‌شوند. شما می‌توانید برای اطلاع از قیمت ضایعات خرسک بر روی لینک درج شده کلیک کنید.
شناسه ۲۱۰، استاندارد ضایعات آهنی برای درجه بندی
این استاندارد قراضه‌های آهنی مربوط به بخشی از ضایعات واحدهای ریخته گری و نورد بوده که در سطح کیفیت درجه یک و دو قرار می‌گیرند. اندازه و ابعاد این استاندارد با حداقل عرض ۶۰۰ میلی‌متر، حداقل ضخامت ۵۰ میلی‌متر و حداکثر طول ۱۰۰۰ میلی‌متر تعیین می‌شود.
وزن مخصوص ظاهری این محصولات نیز در دسته سنگین بار قرار می‌گیرد. برای آشنایی با تفاوت ضایعات آهن سبک بار و سنگین بار مقاله ما را در این مورد مطالعه کنید.
شناسه ۳۱۰، برای ضایعات ورق آهنی
دسته بندی دیگری که برای استاندارد ضایعات آهنی در نظر گرفته می‌شود، مربوط به قطعات ورق، تسمه و همچنین صفحه است. این دسته شامل ضایعات کارگاه‌های نورد و مصرف‌کننده محصولات تخت بوده که شرایط ویژه‌ای دارند.
شناسه ۳۱۰، برای ضایعات ورق آهنی
کیفیت شیمیایی این قطعات در محدوده درجه یک و یا درجه دو قرار دارد. وزن ظاهری مخصوص هم یکی دیگر از ویژگی‌های شناسه ۳۱۰ بوده که در محدوده متوسط و یا سبک بار قرار می‌گیرد. ابعاد و اندازه این قطعات بر اساس آمار موجود، ضخامت بین ۳ تا ۶ میلی‌متر، عرض تا ۵۰۰ میلی‌متر و طول تا ۱۰۰۰ میلی‌متر است.
شناسه ۲۲۰ برای ضایعات آهنی ضخیم
دیگر دسته از استانداردهای ضایعات آهنی، مربوط به قطعات ضخیم است و با شناسه ۲۲۰ مشخص می‌شود. این شناسه را می‌توانیم مربوط به بخشی از ضایعات بدانیم که تخت کارگاه‌های نورد بوده و دارای کیفیت شیمیایی درجه یک و یا دو هستند.
وزن مخصوص ظاهری این محصولات هم در محدوده سنگین بار قرار می‌گیرد. با توجه به آمار منتشر شده و موجود در این راستا، ضخامت این قطعات بین ۶ تا ۵۰ میلی متر، حداکثر عرض تا ۶۰۰ میلی‌متر و حداکثر طول تا ۱۵۰۰ میلی‌متر تعیین می‌شود.
شناسه ۵۱۰، مخصوص راه آهن
شناسه ۵۱۰ استانداردهای ضایعات آهنی، شامل انواع ریل قطار، محور و همچنین تراورس فولادی راه آهن بوده که باید ویژگی‌های مشخصی داشته باشند.
شناسه ۵۱۰، مخصوص راه آهن از استانداردهای پذیرفته شده ضایعات آهنی
سطح کیفیت شیمیایی این قطعات باید درجه یک و یا نهایتا درجه دو باشد. اندازه و ابعاد محصولات ضایعات آهن با شناسه ۵۱۰ با حداکثر طول ۱۰۰۰ میلی‌متر قابل قبول است. با در نظر گرفتن این شرایط، وزن مخصوص ظاهری این قطعات را می‌توانیم در دسته سنگین بار قرار دهیم.
شناسه ۴۰۰، استاندارد ضایعات آهن ساختمانی
این شناسه در ارتباط با قراضه مصالح مصرف شده در ساختمان‌ها بوده و شامل قطعات حاصل از مخازن، لوله و پروفیل‌های کهنه و انواع مصالح ساختمانی فولادی می‌شود. شما می‌توانید برای آشنایی بیشتر با ضایعات آهن ساختمانی مقاله ما را در این مورد مطالعه کنید.
شناسه ۵۵۰، استاندارد ضایعات پیچ و مهره
دسته دیگری که در راستای شناسایی استانداردهای قراضه‌های آهنی نیاز به معرفی دارد، مربوط به قطعات فولادی مانند پیچ، مهره، قلاب‌ها، ریل‌بندها، اتصالات، فنر، پین، اتصالات و … می‌شود که سطح کیفیت شیمیایی آن‌ها در محدوده درجه ۲ قرار دارد. اندازه و ابعاد این ضایعات معمولا با توافق طرفین مصرف کننده و تامین‌کننده مشخص می‌شود.
شناسه ۵۵۰، استاندارد ضایعات پیچ و مهره
توجه داشته باشید که قراضه‌های آهنی با شناسه استاندارد ۵۵۰ به هیچ عنوان نباید دارای قطعات غیر فولادی مانند آلومینیوم، چدن و … باشند. وزن مخصوص ظاهری این دسته هم در محدوده سنگین بار قرار می‌گیرد.
شناسه ۴۱۰، برای تانکرهای نگهدارنده مواد
این دسته از استانداردهای ضایعات آهنی می‌تواند انواع ضایعات فولادی حاصل از مخازن نگهداری سوخت، آب، مواد شیمیایی و … را در خود جای دهد. بر اساس آمار موجود مرتبط با این موضوع، کیفیت شیمیایی این قطعات ممکن است درجه یک، دو و یا سه باشند. وزن محصول ظاهری این دسته نیز سبک بار، متوسط بار و یا سنگین بار بوده و کاملا با نوع قطعات در ارتباط است.
قطعات دارای شناسه استاندارد ۴۱۰ باید از مخازن فولادی بدون لایه پوششی تامین شوند. در واقع هیچ گونه مواد شیمیایی، روغن، سوخت غیر آهنی و سایر مواد مضر از این قبیل نباید در این دسته ضایعات وجود داشته باشند.
خوردگی و زنگ‌زدگی ضایعات با استاندارد شناسه ۴۱۰ هم به هیچ عنوان نباید از حد مشخصی تجاوز کند. اندازه و ابعاد این قطعات باید در محدوده ضخامت ۳ تا ۶ میلی‌متر، حداکثر عرض ۵۰۰ میلی‌متر، حداکثر طول ۱۰۰۰ میلی‌متر باشد. در صورت داشتن ضخامت بیشتر از ۶ میلی‌متر، عرض و طول به ترتیب می‌توانند تا ۶۰۰ و ۱۵۰۰ میلی‌متر افزایش داشته باشند.